Το συνήθισες μαλάκα!!!

  Δεν μιλάω για τον φραπέ! Μη φοβάστε! Ο κατ' εξοχήν ελληνικός καφές (μοναδική ελληνική κατά λάθος πατέντα, στην Δ.Ε.Θ. πριν καμιά πενηνταριά χρόνια!) από μόνος του δεν φέρνει την καταστροφή. Το πολύ-πολύ να σου φέρει αϋπνία και κανένα στομαχόπονο. Και να τον συνηθίσεις δεν χάλασε ο κόσμος. Είναι και αντιοξειδωτικός, λένε τελευταία. Το θέμα είναι το ''πακέτο''. Ο φραπές, το τσιγαράκι, η παραλία στη Σαλονίκη ή η πλατεία Κολωνακίου στην Αθήνα, το γυαλί για τον ήλιο, το μανιτάρι για το κρύο. ''Μαζεύτηκε'' και κανένα ευράκι η εξωφρενική τιμή του, μπορούμε κουτσά-στραβά να τον πληρώνουμε, αλλάξαμε και τα τσιγαράκια μας σε στριφτά για οικονομία και προσαρμοστήκαμε στα δεδομένα της νέας εποχής.
  Οι εκατοντάδες χιλιάδες των αγανακτισμένων του Συντάγματος και της Παραλίας του καλοκαιριού του '11 υποπολλαπλασιαστήκανε στις διαδηλώσεις των πρώτων μηνών του '12 και καταλήξανε μερικές χιλιάδες γραφικών του Π.Α.Μ.Ε., στις μέρες μας. Σαν τον παλιό καλό καιρό. Τότε που όλα πήγαιναν (ή νομίζαμε πως πήγαιναν) ρολόι. Φωνάζουν οι ''περίεργοι'', μα εμείς τη φραπεδιά μας και τα πόδια στο κάγκελο σαν το Λαζόπουλο και τον Σταρόβα στο μπαλκόνι.
  Τι συνέβη? Ζούμε σε παράλληλο κόσμο? Μας ψεκάζουν? Μας ρίχνουν ναρκωτικά στο ποτό μας?(ένας μαλάκας δεν βρέθηκε τόσα χρόνια να ρίξει κάτι να μας φτιάξει!!!) Ανεξήγητο. Λουφάξαμε σαν τρομαγμένα σκυλάκια για να γλύψουμε τις πληγές μας. Η δουλειά έγινε σωστά κι οργανωμένα. Το Τρεμομάζωμα εκεί στο ΜΕΓΚΑ κι όλος ο υπόλοιπος συρφετός, πότε με απειλή και πότε με Σουλεϊμανική λήθη κατάφεραν να μας βγάλουν εκτός πορείας. Μας έκαναν χαζούς. Χαζούς και μαλάκες. Σαν τον Στυλιανόπουλο που 'φαγε την τρίπλα απ' τον μεγάλο Βάσια και γυρνούσε γύρω-γύρω μέχρι να καταλάβει τι έγινε (θυμούνται οι παλιότεροι).
   Έτσι ακριβώς. Ζαλιστήκαμε, γυρίσαμε, φωνάξαμε και τελικά το συνηθίσαμε. Συνηθίσαμε στο ότι πρέπει να βγάλουμε τη γριά απ' το γηροκομείο και να τη βάλουμε στη γυάλα γιατί μας τρέφει η σύνταξή της. Δεν μας ξενίζουν τα χάλια νοσοκομεία μας, που ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα καλά. Οι χίλιοι φόροι που μπήκαν στη ζωή μας και οι μισθοί που λιγοστέψαν φαίνονται σαν κάτι που συνέβη σε άλλους. Η ανεργία που έριξε βαριά σκια στα μισά σπίτια στη χώρα μας μοιάζει να συμβαίνει στα νησιά Μπαρμπάντος.
  Βλέπουμε τα θετικά της κρίσης (και καλά κανουμε) και προχωράμε. Ταληράκι κι εξαράκι το ποτάκι μπόμπα αλλά μας βόλεψε, γιατί με δεκαρικάκι πάλι μπόμπα πίναμε. Σημεία των καιρών. Των καιρών και των λαών. Όλη η Καραϊβική δονείται και λικνίζεται άφραγκη και χαρούμενη. Κακοπληρωμένη και χαμογελαστή. Εκεί το πάμε κι εμείς. Ήρθανε και οι καταιγίδες-μουσώνες και ''κούμπωσε'' το σκηνικό. Άνεργος και εξαθλιωμένος τη μέρα, κούκλος-α και trendy τη νύχτα. Να χορέψεις, να ξεδώσεις, να ξεχαστείς. Μόλις τελειώσουν τα Τουρκικά.
   Δεν σ' ενοχλεί πια τίποτα. Ή κι αν σ' ενοχλεί έχεις πειστεί πως δεν μπορεί τίποτε ν' αλλάξει. Λογικές που ''φυτεύτηκαν'' με τέχνη περισσή στο DNA μας και μας έκαναν αρνάκια. Αν όμως οι εκατοντάδες χιλιάδες των αγανακτισμένων του '11, είχαν υπερδιπλασιαστεί, σε συνδυασμό και με όλο το Νοτιοευρωπαϊκό γίγνεσθαι, θα είχαν προκαλέσει τρόμο στους πάντες. Μέσα κι έξω απ' τη χώρα μας.
   Διαλέξαμε τον δρόμο της λήθης και της υπομονής. Σαν άλλοι λωτοφάγοι προσπαθούμε να ξεχάσουμε τα βάσανά μας, μη ασχολούμενοι μ' αυτά. Ας ελπίσουμε πως πήραμε τον σωστό δρόμο. Ας ελπίσουμε πως θα μας δωρίσουν αυτά που μόνοι μας δεν καταφέραμε. Μόνο που η Ιστορία μας δίδαξε πως τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κατακτούνται.